วิทยาศาสตร์การดนตรี (ตอนที่ 1)

   บทความนี้จะพูดถึงวิทยาศาสตร์กับการเล่นดนตรี ซึ่งผมมีโอกาสได้เรียนวิชานี้กับท่านอาจารย์พูนสุข กุหลาบวงษ์ เป็นวิชาที่เป็นประโยชน์ต่อการเรียนดนตรีมากครับ เมื่อวิทยาศาสตร์เข้ามาเกี่ยวข้องกับการฝึกซ้อมแล้ว ทำให้มีความเข้าใจและใช้ความรู้นั้นให้เกิดประสิทธิภาพสูงที่สุดในการฝึกซ้อม

ที่มา : http://www.sandiego.edu/ur/When_Music_Met_Science.jpg

   ในที่นี้จะพูดถึงเรื่องของกล้ามเนื้อก่อน เนื่องจากการซ้อมดนตรีย่อมมีการใช้กล้ามเนื้อกันอยู่แล้ว แล้วแต่ว่าเครื่องดนตรีชนิดใดใช้กล้ามเนื้อส่วนใดเป็นหลัก

   กล้ามเนื้อของมนุษย์ที่มีผลทางกายภาพต่อการฝึกซ้อมดนตรีแบ่งได้ 2 ประเภท

(ซึ่งในหนึ่งคนจะมีมัดกล้ามเนื้อได้เพียงหนึ่งชนิด)

      1. มัดกล้ามเนื้อแดง ถ้าใช้กล้องทางวิทยาศาสตร์ส่องสำรวจภายในกล้ามเนื้อชนิดนี้จะพบว่ามีสีน้ำเงิน
   เราอาจจะสงสัยว่ามัดกล้ามเนื้อแดงนี้มีคุณสมบัติอะไร คำตอบคือ มัดกล้ามเนื้อแดงนี้จะมีความอดทนสูง สามารถทำกิจกรรมต่างๆได้เป็นเวลายาวนาน ถ้าพูดให้เห็นภาพก็คือสามารถซ้อมดนตรีได้นานโดยที่รู้สึกเมื่อยน้อยกว่าคนทั่วไปครับ แต่จะมีข้อสังเกตว่า มัดกล้ามเนื้อแดงนี้จะไม่มีความเร็วในการเคลื่อนที่สักเท่าไหร่ เมื่อเทียบกับมัดกล้ามเนื้อประเภทที่ 2

      2. มัดกล้ามเนื้อขาว มัดกล้ามเนื้อนี้ไม่มีสีนะครับ มีคุณสมบัติในด้านของความเร็ว ถ้าเป็นนักวิ่งก็คือนักวิ่งระยะสั้นที่สามารถวิ่งได้อย่างรวดเร็ว ข้อสังเกตคือ คนที่มีมัดกล้ามเนื้อขาวมักจะเกิดความอ่อนล้า หมดแรงเร็ว ซึ่งตรงกันข้ามกับคนที่มีมัดกล้ามเนื้อแดงที่สามารถฝึกซ้อมได้นานกว่า

   ข้อสังเกต  มัดกล้ามเนื้อแดง  อึด ทนทาน แต่ ไม่มีความเร็ว
                  มัดกล้ามเนื้อขาว   เร็ว  คล่องตัว แต่ ในระยะเวลาอันสั้น

   หมายเหตุ  ข้อมูลข้างต้นที่ได้กล่าวไปเป็นเพียงข้อมูลขั้นพื้นฐานนะครับ ไม่ใช่ว่าคนที่มีมัดกล้าเนื้อแดงจะไม่สามารถเล่นเครื่องดนตรีให้มีความคล่องตัวได้ หรือคนที่มีมัดกล้าเนื้อขาวจะไม่สามารถเล่นดนตรีนานๆได้ นี่เป็นข้อมูลสำหรับการศึกษาครับ

   ซึ่งแน่นอนว่าเราสามารถเล่นเครื่องดนตรีให้มีทั้งความคล่องตัวสูงและเป็นเวลานานได้ โดยเฉพาะถ้ามีหลักของวิทยาศาสตร์เข้าไปเกี่ยวข้องยิ่งจะเสริมให้การฝึกซ้อมเกิดประโยชน์สูงสุด
มีเป้าหมาย และเห็นพัฒนาการอย่างชัดเจน ซึ่งจะกล่าวในตอนต่อๆไป สำหรับวันนี้สวัสดีครับ :)